Operacja palca butonierkowatego – najczęściej stosowane techniki chirurgiczne

W zależności od rodzaju i stopnia zaawansowania deformacji, ortopedzi stosują różne procedury chirurgiczne. Od reinsercji uszkodzonego ścięgna z użyciem kotwic, przez transfer pasm ścięgnistych, aż po artrodezę – każda technika ma swoje precyzyjne wskazania. Dobrze zaplanowany zabieg pozwala przywrócić funkcję palca i zmniejszyć dolegliwości bólowe, zachowując możliwie największy zakres ruchu.

• Na czym polega reinsercja i transfer ścięgien przy operacji palca butonierkowatego
• Jakie są różnice między zabiegiem korekcyjnym a artrodezą stawu
• Kiedy stosuje się operacje wieloetapowe w deformacjach palców ręki

Na czym polega reinsercja i transfer ścięgien przy operacji palca butonierkowatego

Reinsercja i transfer ścięgien to techniki stosowane, gdy klasyczne unieruchomienie i rehabilitacja nie wystarczają, a deformacja palca utrwala się. Reinsercja polega na ponownym przymocowaniu uszkodzonego ścięgna prostownika do miejsca, z którego zostało zerwane lub od którego się odsunęło. Chirurg z Nowa Ortopedia oczyszcza miejsce uszkodzenia i przytwierdza ścięgno za pomocą szwów lub specjalnych kotwic wprowadzanych do kości. Dzięki temu odtwarzana jest ciągłość aparatu prostownika, co pozwala na przywrócenie prawidłowej pracy stawu PIP.

Transfer ścięgien to rozwiązanie stosowane wtedy, gdy pierwotne ścięgno jest zbyt uszkodzone, by je uratować. Wówczas chirurg wykorzystuje fragment innego ścięgna z tej samej dłoni i przemieszcza go tak, aby przejął funkcję uszkodzonego prostownika. Taki „przeszczep wewnętrzny” pozwala na odzyskanie możliwości wyprostu palca i zapobiega dalszemu pogłębianiu deformacji. Obie procedury wymagają późniejszej intensywnej rehabilitacji, ale mogą przywrócić sprawność nawet w zaawansowanych przypadkach.

Jakie są różnice między zabiegiem korekcyjnym a artrodezą stawu

Zabieg korekcyjny ma na celu przywrócenie ruchomości w stawie i poprawę osi palca. Chirurg prostuje zdeformowany staw, naprawia uszkodzone ścięgna, więzadła lub torebkę stawową, tak by palec mógł znowu poruszać się w sposób zbliżony do naturalnego. To metoda preferowana u osób młodszych i aktywnych, dla których pełna funkcja ręki jest kluczowa. Efekt zależy jednak od stopnia uszkodzenia – im wcześniej wykonany zabieg, tym większa szansa na odzyskanie płynności ruchu.

Artrodeza polega na chirurgicznym usztywnieniu stawu w funkcjonalnej pozycji. Wykorzystuje się ją wtedy, gdy deformacja jest bardzo zaawansowana, a staw nie rokuje odzyskania ruchomości. Kości paliczka są zespolone na stałe, tak aby palec nie zginał się w tym miejscu, ale był ustawiony w pozycji umożliwiającej chwyt. Choć ruch w stawie zostaje utracony, pacjent zyskuje stabilny i bezbolesny palec, który lepiej spełnia funkcję w codziennych czynnościach.

W praktyce różnica między tymi metodami sprowadza się do celu leczenia – zabiegi korekcyjne walczą o ruchomość, a artrodeza rezygnuje z niej na rzecz stabilności i braku bólu. Wybór zależy od wieku pacjenta, stopnia zniszczenia stawu oraz oczekiwań co do sprawności ręki.

Kiedy stosuje się operacje wieloetapowe w deformacjach palców ręki

Operacje wieloetapowe w leczeniu deformacji palców ręki stosuje się wtedy, gdy jeden zabieg nie jest w stanie przywrócić funkcji lub poprawić ustawienia palca w sposób bezpieczny i trwały. Dotyczy to zwłaszcza złożonych przypadków, gdzie uszkodzone są nie tylko ścięgna, ale także więzadła, torebki stawowe czy same kości.

Najczęściej wieloetapowe leczenie planuje się w sytuacjach:

• Zaawansowane deformacje reumatoidalne – kiedy choroba zniszczyła wiele struktur jednocześnie i konieczne jest stopniowe korygowanie poszczególnych elementów dłoni.
• Stare urazy – przy długo nieleczonych lub źle zrośniętych uszkodzeniach, gdzie najpierw trzeba odtworzyć prawidłowe warunki w stawie (np. wydłużenie skóry, usunięcie zrostów), a dopiero potem przeprowadzić rekonstrukcję ścięgien.
• Rozległe blizny i przykurcze – np. po oparzeniach lub urazach zmiażdżeniowych, kiedy tkanki są mało elastyczne i nie pozwalają na jednorazowe wyprostowanie palca. W takich sytuacjach pierwszy etap to często plastyka tkanek miękkich, a kolejne – odtworzenie funkcji ścięgien lub korekcja stawu.
• Brak możliwości jednoczesnej rekonstrukcji wielu elementów – chirurg rozdziela leczenie na etapy, by zminimalizować ryzyko powikłań i dać tkankom czas na gojenie między kolejnymi interwencjami.
• Przygotowanie do protezoplastyki lub artrodezy – czasem konieczne jest wcześniejsze „wyrównanie terenu” operacjami plastycznymi, aby właściwy zabieg był możliwy i skuteczny.

Wieloetapowość zabiegów pozwala stopniowo poprawiać funkcję ręki, zamiast narażać pacjenta na duże ryzyko jednorazowej, bardzo rozległej operacji. Zazwyczaj każdy etap oddzielony jest kilkutygodniowym lub kilkumiesięcznym okresem rehabilitacji, co daje tkankom czas na adaptację i przygotowuje je do kolejnych działań chirurgicznych.